27 juni… Diaversary…we vieren F#ckdiabetesdag!!!

Drie jaar geleden viel na enkele weken een ‘niet pluisgevoel‘ de diagnose Diabetes Type 1 voor onze dochter. Onze wereld stond op zijn kop.

We gingen op weg in een voor ons onbekende wereld. Met vallen en opstaan, try and error. Steeds met de moed om ons leven niet te laten bepalen door de diabetes. Mr. Diabetes, zo noemen we hem vaak, kreeg een plek in ons leven. We proberen hem niet de overhand te laten nemen, ook al is dat niet altijd makkelijk.

We merken dat het berekenen van de koolhydraten meer en meer routine is. De getallen zitten in ons hoofd. Alle koolhydraten in voeding kennen we nog niet en ja, we doen soms nog opzoekingswerk. Met sommige voeding zoals pizza, frietjes, … gaat het soms nog moeilijk om de waarden onder controle te houden. Maar we weten hoe te handelen als ze de verkeerde kant uitgaan.

De weegschaal is een vast item op onze eettafel, steevast naast het bord van onze dochter te vinden. Het is een automatisme bij haar om als ze bv. aardappelen opschept deze te wegen. En indien ze het toch vergeet blijkt dat we ondertussen al goed kunnen gokken hoeveel we voor iets moeten tellen.

Bij activiteiten denken we er meestal wel aan om tijdig de pomp aan te passen. Indien niet (omwille van een last minute idee) of als de waarden toch anders uitdraaien dan verwacht hebben we de nodige druivensuiker en koekjes wel bij de hand. De inhoud van mijn handtas is aangepast sinds de diagnose voor het geval het puberbrein van onze dochter een steekje laat vallen.

We gaan rustiger om met pieken en dalen, zowel onze dochter als wij ouders. Het alarm van de Dexcom is een gekend geluid en dan weet onze dochter wat te doen. Via de follow app kan ik van op afstand volgen als onze dochter uit een hypo geraakt of als ze de hoge waarden onder controle krijgt. En anders kan ik haar bellen. Als zij s’nachts niet wakker wordt van het alarm… ik wel 😉 . De bezorgdheid… die blijft. Ik denk voor altijd.

Frustraties… die blijven ook. Het kan zo vervelend zijn als Mr. Diabetes om weet ik welke reden roet in het eten gooit en de waarden van onze dochter in alle richtingen stuurt. Ja, soms hebben we al eens onze plannen moeten wijzigen. Andere frustraties ook voldoende: onjuiste alarmen, lege batterijen midden in de nacht, loskomende pleisters, huiduitslag, … .

De medische handelingen zijn ook routine geworden. Het optrekken van insuline, infusiesetje plaatsen,… het houdt voor ons niets meer in. Ik zie ons nog zitten bij de opstart met een YouTube filmpje om stap voor stap te volgen hoe we bv. de Dexcom moesten vervangen. Nu gaat alles vlotjes. Al blijft het elke keer spannend bij het inschieten van de Dexcom of het infusiesetje als we wel het juiste plekje gekozen hebben. Ja, soms pijnlijk…zal ook zo blijven.

We voelen ons nog steeds ‘groentjes’ want we hebben nog zoveel te ontdekken. Er zijn nog zoveel dingen die op onze dochter haar weg zullen komen en waarvan we niet weten welk effect dat heeft op haar glycemiewaarden. Stap voor stap gaan we verder op ontdekking en leren we bij.

De dag van de diagnose staat elk jaar in onze agenda. We vieren die dag. We vieren dat wij met diabetes leven en diabetes niet met ons. Dat wij als gezin (en familie) sterk staan en wij ons niet zomaar laten doen. We willen in de verf zetten dat wij fier zijn op hoe wij onze dochter zien groeien tot een prachtige jongedame die ondanks het niet altijd makkelijk is steeds weer doorgaat. Die haar verantwoordelijkheid neemt en met vallen en opstaan haar weg verder zoekt in het leven. We gaan dan ook uit eten en genieten!