Toen onze dochter de diagnose diabetes type 1 kreeg, merkten we al snel dat dit niet enkel een invloed had op het leven van onze dochter maar op het ganse gezin. En het gaat zelfs verder, het houdt ook grootouders bezig die zien dat er plots voor hun kleinkind heel wat verandert.

Hier de reactie van oma op de getuigenis als ouder van een kind met diabetes type 1 die ik bracht op de webinar ‘Diabetes en mentale gezondheid‘ georganiseerd door Roche.

Dag mijn lieve dochter

Het voelt goed dat je zo open over diabetes T1 getuigt over je kind. Ik denk dat met quasi zekerheid veel ouders zich hier zullen in herkennen. Niet alles is evident. Ook voor leerkrachten is deze getuigenis interessant. Ze kunnen meer begrip opbrengen of proberen te begrijpen. Er komt zoveel bij kijken. Ik snap het nog niet allemaal. Het was overdonderend.

Ook voor jezelf helpt het verwerken van deze ziekte door erover te praten. Je bent ons moedig meisje, rechtuit, creatief, zorgzaam en zich vastbijtend indien nodig. Waar je kan probeer je met humor om te gaan met diene meneer diabeet (hij verdient zelfs nog geen hoofdletter). Het moet niet in grote dingen zitten, soms heel subtiel kan je je dochter, mijn dierbare kleindochter, begeleiden.

Bij het lezen van je getuigenis over ‘ van zorgeloos naar bezorgd’ kreeg ik het soms warm, soms koud. Ik wens zo vurig dat je nooit bezorgd zou moeten zijn, onverbloemd breng je de realiteit. Je vergelijking over het thuiskomen metje eerste baby is ook voor zoveel mama’s herkenbaar. Vanaf het ontstaan van je kind, het grote geluk , is naast het zorgzame ook een bezorgdheid. Dit is zo en is normaal.

Nu was en is alles ook voor de eerste maal. Ook al is de ‘uitrusting’ al beter, zoals het alarm bij te hoge of te lage waarden en deze te kunnen volgen op je smartphone. Maar toch, nooit meer onbezorgd. Is er één nacht dat je echt doorslaapt?

Jij en je dochter hebben een heel goed vangnet van uw lieve schat en prachtige zoon. Ze helpen jullie om de gewoonten van vroeger zoveel mogelijk te behouden, mits eventuele noodzakelijke aanpassingen.

Ons kleinkind is ook rechtuit, humoristisch, creatief. Het is niet simpel om te leren leven met de diagnose. Jij, je dochter, mijn kleinkind leert er zo goed mogelijk mee om te gaan en te aanvaarden.

Loslaten blijft moeilijk, dat is nu eenmaal zo. Welke mama heeft dat niet? Ook ik als ma van jou en je broer ben nog steeds bezorgd over jullie en jullie gezin, mag het, ja? Ik weet het, jullie staan op beide benen en we moeien ons niet, denk ik toch.

Voor een stuk worden zelfs de rollen soms omgedraaid. Nu worden jullie ook een bezorgd ‘kind’ over ons, je ouders.

Het is mooi om voor elkaar te zorgen, bezorgd te zijn. Het mag echter geen overbezorgdheid worden.

Positief blijven vooruitkijken! Jij en je gezin doen het heel goed. Dat geeft ons rust.

Blijf genieten van het leven met zijn ups en downs! Blijf liefde geven en krijgen, alles zal wat lichter worden. Natuurlijk wens ik het beste voor al mijn kleinkinderen.

Oma