Het maakt me verdrietig en kwaad tegelijk, brieven waarop staat dat we een gehandicapt kind hebben. Bij het begin van de diagnose kregen we al allerhande papieren om in te vullen met de verklaring dat ons kind ongeneeslijk ziek is, een zware handicap heeft en mindervalide is. Ik kon even thuis blijven om voor een zwaar ziek kind te zorgen en moest bevestigen dat onze dochter een chronische ziekte heeft. En zo onlangs opnieuw een brief.

Het is waar, diabetes is ernstig en niet te onderschatten. Het bepaalt je leven, het is er en gaat nooit meer weg. Maar ik heb moeite met deze benamingen… Ik vind ze niet helpend en confronterend. Begrijp me niet verkeerd, ik wil niets ontkennen maar vind deze woorden hard. Onze dochter draait gewoon mee in de maatschappij en ik ben er ook van overtuigd dat ze dit altijd zal doen. En dan nog, heeft iedereen trouwens niet ergens een ‘beperking’? Iedereen heeft wel een ‘kantje, een randje of een hoekje af’. Dus vraag ik me af als als hier toch geen andere ‘termen’ voor kunnen gebruikt worden, die iets zachter, iets menselijker zijn…