Het is mooi weer, we willen hiervan genieten en plannen een wandeling met de hond. Onze dochter wil wel meegaan. We zetten de pomp dan ook tijdig wat lager zodat de waarden hoog genoeg zijn om de wandeling te kunnen starten. Ervaring leert immers dat bij wandelen de waarden snel kunnen zakken.

Nog even gecheckt…waarden hoog genoeg…daar gaan we dan. Na een 20 minuten stappen alarm… te lage waarden. Druivensuiker! Pomp volledig uit…wachten… Koekje eten? Ah…die heb ik niet bij…

Ok dan…nog even wachten. Nog even stappen en we komen aan enkele cafés. Met een beetje geluk staat de ijskar op het speelplein dat we passeren. Het lijkt iets te beteren dus we stappen rustig verder. Een beetje verder gaat het terug niet goed. Terug druivensuiker en even chillen op een bankje. De hoop neemt toe op de aanwezigheid van de ijskar. De waarden stijgen een beetje maar niet spectaculair.

Geen ijskar…nog even verder wandelen en een zaak vinden waar je iets kan eten… het zal nodig zijn of we geraken begot niet meer terug. Eindelijk een café (die weg leek nu precies toch iets langer). We bestellen een lekkere limonade (met suiker) en een croque uit het vuistje. Na ondertussen vier druivensuikers zou dit nu toch voldoende moeten zijn?

De waarden stijgen… nu gaat het lukken! We starten rustig aan onze terugweg. Het lijkt even goed te gaan, helaas na een 20 minuten zien we de waarden terug naar beneden zakken. Balen…

We zijn het een beetje beu… we zijn niet meer zo ver van huis maar het lijkt te ver om nog te stappen. We bellen onze zoon op en vragen om met de (elektrische) fiets te komen zodat zus daarmee naar huis kan. Drie minuten fietsen, dat moet lukken. Het lijkt ons de snelste en makkelijkste oplossing nu. Zoonlief doneert de fiets aan zijn zus. Dochter op de fiets…wij een tandje sneller stappen.

Thuis stabiliseren de waarden…ze is zelfs niet extreem doorgestegen. Een gezellige middag geboycot door Mr. Diabetes. Hij heeft soms zijn eigen gedacht en is soms ontembaar. Tja… volgende keer beter zeker?