En dan krijg je een herinnering op Facebook van twee jaar terug…een foto van mijn dochter en ik. Het was de laatste zondag voor de diagnose. De jongens deden samen een uitstapje … en als de kat van huis is… girls just wanne have fun! Er was een rommelmarkt dicht in de buurt. Gezellig samen rondneuzen en daarna iets gaan eten. Het was mooi weer dus we besloten de fiets te nemen.

We zaten al even met een ‘niet-pluis-gevoel’. Een vermoeide, wat futloze dochter, sterk vermagerd…moe van de examens of wat dan ook, ons uitstapje zal deugd doen.

We vertrokken op het gemakje naar de rommelmarkt. Daar even rondgewandeld, alles rustig aan. Het fietsen leek voor onze dochter lastig maar we hadden tijd. Na het bezoek aan de rommelmarkt gingen we naar een restaurantje, terug fietsen maar slechts enkele luttele kilometers. Het ging met moeite, ze geraakte niet vooruit en ze had zo’n dorst. Aangekomen in het restaurant vlug gedronken…en gedronken… . Gezellig iets gegeten en dan naar huis.

Na deze middag nam het ‘niet-pluis-gevoel’ enkel maar toe. Alles ging zo moeizaam. s’Avonds hebben we nog een online-afspraak vastgelegd bij de huisdokter. Ongerust…dit is niet ok…wat hangt ons boven het hoofd?