We hebben al jaren de traditie van op zaterdagavond onze welbefaamde ‘hapjesavond’ te houden. Op deze avond nestelen we ons gezellig in de zetel en komen allerhande hapjes op de salontafel. De hapjes variëren, van ‘gepimpte’ overschotjes, rauwe groenten tot gekochte tapas. Steeds probeer ik te zorgen dat het geheel een complete maaltijd vormt.

Voor de diagnose was dit heel eenvoudig. We startten met enkele hapjes en naargelang de honger of goesting werd de ijskast opengetrokken en werden de hapjes aangevuld. Met als gevolg dat we wel even bezig waren met eten, soms gespreid over een tweetal uur.

Na de diagnose…wilden we deze gewoonte niet laten vallen. Grootste veranderingen: vooraf bepalen wat er allemaal op tafel komt en we spreiden de ‘maaltijd’ niet meer zolang.

Ik herinner me onze eerste hapjesavond.. wat een gedoe! Per hapje het aantal koolhydraten uitrekenen… . Ik maakte een bordje apart met de hapjes gereserveerd voor onze dochter, met net geen bordje ‘don’t touch this, I just bolused for that’;-) ! Ik herinner me een gevoel van ontmoediging…wordt dit telkens zo wegen, tellen en rekenen? De goesting in de hapjesavond was bij mij soms ver te zoeken, toch wat de voorbereidingen betrof.

Gelukkig verloopt onze avond al stukken vlotter. Ik voorzie de hapjes en net voor we gaan starten roep ik onze dochter er even bij. Ik toon wat ik in de aanbieding heb en zij beslist wat ze zal eten. Op basis hiervan maken we ‘de rekening’, die nu ook al veel sneller opgemaakt is. We weten ondertussen hoeveel moet geteld worden voor de portie chips, de toastjes, bladerdeeghapjes,… . Ze geeft het aantal koolhydraten in en we kunnen van start gaan.

Het is niet meer zoals vroeger en het noodzakelijke voorbereidende denk- en rekenwerk zal in de komende jaren ook niet wegvallen. Maar gezellig samen in de zetel , genieten van lekkernijen laten wij ons door niemand afpakken. Santé en smakelijk!