Onze dochter doet haar best om haar glycemiewaarden goed te beheren. Ondanks het feit dat ze er eigenlijk niet mee wil bezig zijn doet ze het toch. Ze is zich bewust van wat de gevolgen kunnen zijn als ze hier serieuze steken laat vallen.

Maar ze is en blijft 14 jaar oud, dus moeten we er bijnemen dat dit vaak gebeurt met een ‘puberale nonchalance’. Hoe zich dit uit? Vast herkenbaar 😉

‘Oei, waar heb ik mijn meter nu gelegd?’. Gelukkig nog niet veel gebeurd maar dit kan leiden tot een gigantische zoektocht door het ganse gezin want jawel, zoeken is bij ons een teamsport.

‘En zus, heb je al gemeten?’ ‘Ja hoor’, en dan zie je haar snel kijken…

‘ Heb je je koolhydraten al ingegeven?’ Dan grabbelt ze naar haar pomp en krijgen we als antwoord ‘Bijna’.

Als ze gedoucht heeft durven we ook de vraag stellen als ze haar pomp terug heeft aangekoppeld want ja, ook dat kan je vergeten.

‘Heb je je pomp aangepast om straks te gaan sporten?’ ‘Euh, dat zal ik nu nog doen…’

‘Tiens , je staat hoog…’. ‘Oeps, vergeten bolussen‘….Tijd voor een correctie.

We nemen het haar niet kwalijk en zeuren er niet over. Tenslotte moet ze aan zoveel dingen denken op een dag, enkel en alleen door de diabetes. We hebben wel een afspraak: Hoe meer we merken dat zij dingen vergeet of niet doet, hoe meer wij haar helpen herinneren en navragen.

En zo gaan we verder en zoeken we naar het evenwicht tussen niet teveel en niet te weinig bevragen. Kwestie van de vrede te bewaren.