Ik waak dag en nacht… Als ze bij me is valt het best wel mee, als ze niet bij me is ben ik ‘getrouwd’ met mijn gsm. Voor de diagnose was ik een ‘slordige’ gsm-er. In het weekend of als ik in verlof was lag hij steeds wel ergens, maar ik keek er nauwelijks naar. Sinds de diagnose plakt hij aan mijn lijf. Ik heb hem steeds bij me en als ik hem al ergens laat liggen, ga ik hem zodra ik het merk halen.

Ik probeer overal in de buurt te blijven, in de mate dat het kan. Want het kan niet altijd…’t is een puber en het hoort niet dat je moeder overal bij is.

Ik tel de koolhydraten mee en waak erover dat ze ook effectief haar insuline toedient. Controleer soms de rekensommen die ze maakt.

Ik check regelmatig haar meter om een idee te hebben van hoe haar dag was. Soms stiekem, om niet het gevoel te geven dat ik haar controleer.

Tijdens een tornooi badminton ontpop ik mezelf tot een personal coach. Steeds aan de zijlijn, water, glycemiemeter, druivensuiker en koekjes bij de hand. Vooral de eerste keer,  best wel spannend.

Ik waak er ook over dat ze steeds alles bij heeft. Soms tot vervelens toe vraag ik als haar meter in haar tasje zit,  druivensuiker, extra koekjes,… . Gelukkig kan ze haar pomp niet vergeten…dat dacht ik in het begin …want o ja…daar is ze dus ook toe in staat ;-).

s’ Nachts ga ik soms meten. Wakker worden s’nachts is meestal even opstaan en checken. Over het algemeen merkt ze het toch niet en ben ik terug voor even gerust.

Ik probeer te waken over wat ze meemaakt, reacties van anderen die ze krijgt. We helpen haar duiden dat sommige reacties komen uit onwetendheid, niet slecht bedoeld maar wel vervelend. En waar het even kan geef ik duiding aan anderen of kom ik op voor haar want dat moet ze al zo vaak zelf doen.

Ik ben als een waakhond,  bij het minste dat er is de oren gespitst en klaar voor actie!