We leven nu bijna een jaar met diabetes type 1 in ons gezin en toch lijkt het soms zo onwezenlijk. Het gevoel ‘Is dit nu echt?’ overvalt me nog regelmatig. Wie had dat ooit kunnen denken? Dat ons kind diabetes zou hebben? Een kind met een ‘chronische ziekte’?

Jawel…soms worden we met de neus op de feiten gedrukt. Ik had het bij het begin van de diagnose echt wel moeilijk als ik papieren voor kinderbijslag en medische bijstand moest invullen waarin ik moest verklaren dat ons kind chronisch ziek is…of een beperking heeft…of gehandicapt is…de termen die in deze documenten worden gebruikt…pff…laat ons zeggen dat deze hard en confronterend zijn. Ik denk dat de ‘politiekers’ hier nog werk aan hebben…het zou passen binnen het ‘vriendelijker’ maken van de maatschappij en het streven naar inclusie.

We worden ook op de feiten gedrukt als onze dochter eens vergeet te bolussen…dan schieten de waarden naar omhoog. Of als we midden in een wandeling moeten stoppen omdat de waarden zodanig aan het zakken zijn…. . Ja, dan blijkt het toch wel echt te zijn…

Ik wens soms dat dit één grote nare droom was en ik op een dag wakker word en alles terug ‘gewoon’ zijn gangetje gaat. Was alles maar een droom….