Het is een nieuwe uitdaging geworden…andere mensen met diabetes ontdekken. Niet gemakkelijk want het is niet zo zichtbaar. We letten vooral op de armen, speurend naar de witte ‘melkdop’. Makkelijker als het zomer is…

En als we een  ‘melkdop’ gezien hebben, zoeken we verder. Is er een pomp? Waar zit deze? Soms is er wederzijdse herkenning.  Je hoeft dan zelfs niets te zeggen, je voelt het. Het is iets van begrip en lotgenotenschap, van respect en (h)erkenning.

En het doet deugd. Het gevoel niet alleen te zijn en anderen te ontmoeten. Iemand die het allemaal begrijpt, zelfs zonder woorden.

En als er een gesprek van komt hoor je telkens een verhaal, een verhaal over moed en nooit opgeven…

Ik merk ook dat het onze dochter deugd doet dat het niet te zien is op het ‘zicht’, dat het ‘gewone’ mensen zijn , die je er niet zomaar uitpikt in de massa.

Best boeiend onze nieuwe hobby…’diabeten’ spotten!