Nog voordat de diagnose er was hadden we onze dochter ingeschreven voor een skistage met de school. Ze had dit altijd al eens willen doen… Na de diagnose namen we ons voor om alles wat gepland was ook te laten doorgaan…ook het skiën dus… Maar dit wordt nu toch net iets spannender.
Vooraf nam ik contact op met de leerkrachten die haar zouden begeleiden. Blij een heel enthousiast team voor me te hebben dat heel bereid was om de verantwoordelijkheid en zorg op zich te nemen. Het boezemde vertrouwen in dat wij onze ervaringen en tips die we meekregen van de arts en diabetesverpleegkundige konden doorgeven.
Met een klein hartje lieten we onze dochter vertrekken. Vijf dagen lang…toch moeilijk om haar zo los te laten na een periode van intens samen-zijn. De periode samen in het ziekenhuis, de tijd dat ik thuis was om alles weer op ze’n normale gangetje te krijgen, het samen vloeken, botsen en weer doorgaan…het scherpte onze band en maakt het loslaten niet makkelijker. Maar vanuit de volle overtuiging dat dit haar helpt om alles zelf in handen te leren nemen, wetende dat ze alles ook onder de knie heeft, konden we haar alleen maar aanmoedigen.
Het bleek niet altijd makkelijk. De glycemiewaarden bleven vrij goed onder controle. We zijn fier hoe ze bij het berekenen van de maaltijden haar plan trok. Ik denk dat de foto’s genoeg zeggen 😉
De grootste les die ze er kreeg zat hem vooral in het loslaten. Dankzij de fantastische leerkrachten kwam een gelukkige dochter terug thuis, een vat vol mooie herinneringen. Ze straalt bij het vertellen van de vele verhalen.
Ik vraag me af of deze leerkrachten voldoende beseffen hoeveel het voor ons heeft betekend dat ze haar deze kans gaven (want jawel, ik hoorde reeds andere verhalen…). We kunnen hen niet genoeg bedanken voor dit mooie avontuur.
Kom hier mijn zoetje 
Reactie van opa en oma op de vijfdaagse skireis
Wij hadden ook tegenstrijdige gedachten omtrent de skireis. We gunden het J. toch zo. Tevens waren we ongerust, ondanks we zeker in haar geloven.
De school richtte een skireis in en onze kleindochter kon voor de eerste maal kennis maken met de skilatten. Ze wou echt mee. Maar diabetes wou roet in het eten gooien. Zo gauw laten ze spelbrekers thuis niet toe.
Dank zij het vertrouwen in het enthousiaste leerkrachtenteam kon ze mee. We beseffen dat het een hele opgave moest zijn voor hen, ook na het doorgeven van alle gegevens, handelingen, … .Onze dochter kennende zal ze niets mooier voorgesteld hebben dan het was. Mama wou haar kind deze reis van harte laten meemaken.
Deze reis heeft Jits niet alleen leren skiën, het heeft haar ook sterker gemaakt in het omgaan met haar diabetes, het loslaten van thuis (ook wederzijds), het meer op zichzelf aangewezen zijn, het vertrouwen hebben in de leerkrachten die deze reis hebben begeleid. Het loslaten tussen J. en haar mama was voor beiden heel moeilijk. Er was voorafgaand een periode van het zich allebei vastklitten aan elkaar, het elkaar steunen, het elkaar doorheen angsten loodsen,…
SAMEN!
Achteraf heeft deze reis (scheiding) goed geweest voor beiden. We zien: het lukt! We geloven in haar. Jits wordt een flinke jonge dame met zelfvertrouwen, verantwoordelijkheid en de nodige humor. Mama leert beetje bij beetje loslaten.
De skireis was alles meer dan waard!
Onze dank gaat vooral uit naar het begeleidende leerkrachtenteam. Ze namen de zorg, verantwoordelijkheid en begrip op zich. Onze volle waardering!
Dank voor de steun van mama en papa ,… En niet te vergeten haarzelf!
LikeLike