Wij, of beter gezegd ikzelf, voel dat ik wat rustiger begin om te gaan met de diabetes van onze dochter. ‘Rustiger’ vooral in de vorm van het meer kunnen loslaten en minder snel in paniek slaan bij ‘verrassingen’. Hoe beter de glycemiewaarden en hoe meer het ‘lijkt’ alsof we alles onder controle hebben, hoe makkelijker het ook is voor ons gezin. Hoe meer het ‘lijkt’ alsof … want we maken ons geen illusies… de ervaring dat niets is zoals het lijkt…veranderingen of problemen zitten in een klein hoekje, komen plots en zijn soms niet te verklaren…

Als we in een periode van ‘rust’ zitten omdat alles vlot verloopt, ben ik meer ontspannen en lukt het me zelfs om door te slapen. Weliswaar enkel als onze dochter de nacht ingaat met goede glycemiewaarden. Als ik dan toch eens wakker word, blijft het toch moeilijk om niet even te gaan meten…terwijl dat eigenlijk niet echt nodig is…

In een periode van ‘rust’ ben ik ‘geruster’ als ze ergens gaat slapen. Met de belofte dat ze indien nodig voor het slapengaan nog iets eet en dat ze me een berichtje stuurt als ze s’morgens wakker wordt (oh, wat geeft dat berichtje een goed gevoel!), kan ik ze ook dan loslaten.

Het geeft me rust, te horen dat ze vertelt aan anderen dat ze soms uitslaapt tot 11u. Maar voor die anderen is niets zoals het lijkt want ze staat tussendoor op om te eten en/of haar infusieset te vervangen en kruipt dan terug in bed… Op dit vlak nemen we geen risico’s. Blij voor haar dat het gevoel van uitslapen alles overheerst.

We genieten van de periodes van ‘rust’, wetende dat we plots weer verrast zullen worden door te hoge waardes, hypo’s, loskomende pleisters, huiduitslag en wie wat nog. Ik voel me rustiger maar mijn waakvlammetje brandt…klaar om terug in volle vuur te schieten als het nodig is.