Zo mooi om zien hoe onze dochter opfleurt bij haar leeftijdsgenoten en vriendinnen. Hoe mooi om zien hoe zij omgaan met haar buddy ‘diabetes’.

Nog in het ziekenhuis stond de gsm niet stil door de vele chatberichten. Af en toe was het tijd om te videobellen. Eén van de vriendinnen die videobelde had ervaring met ziekenhuisopnames. De herkenning en het meeleven vanuit haar ervaringen deed deugd. ‘Oh nee, je ligt aan zo’n monitor…zo’n vervelend ding…piept hij niet te veel? Bij mij sloeg die altijd in alarm.’

Toen we pas enkele dagen thuis waren kwam een vriendin langs voor een middagje verstrooiing. Het gaf onze dochter een boost. Haar vriendin stelde de ene vraag na de andere, heel geïnteresseerd in alle zaken die ze haar zag doen. Zelfs bij het inspuiten zat ze er met haar neus bovenop ‘Ja, als ik ooit eens zou moeten helpen…’. Het gaf onze dochter een goed gevoel.

We spraken ook eens af met het nichtje met diabetes. Gezellig samen sensors bedekken voor ze in het zwembad gaan (toch steeds een gedoe), samen de glycemie meten en een gokje wagen hoe hoog hun waarde zou staan. Wie zou er minst hebben? Lotgenoten, er niet alleen voor staan, het geeft kracht.

Sommige kinderen vragen haar de pieren uit het lijf, anderen stellen geen vragen omdat ze niet goed durven. Soms geeft onze dochter uitgebreid uitleg en soms heeft ze er ook helemaal geen zin in. Vragen van ‘Mag jij dat wel eten?’ tot ‘Is dat besmettelijk?’ komen bij haar terecht. Meestal pakt ze het dan aan met humor. Toen een jongen haar insulinepomp opmerkte tijdens de badmintonlessen en vroeg wat dat was antwoordde ze: ‘Een pomp’. Toen de jongen nogmaals vroeg: ‘Een wat?’, antwoordde Jits: ‘Een pomp….P-O-M-P!’ En ze schoten beiden in de lach. Ze kreeg onlangs ook de vraag als dat ding aan haar broek een powerbank was en antwoordde ‘ Ja, ene om mezelf op te laden.’

Haar zulke antwoorden horen geven doet deugd. Ze weet er weg mee en toont dat ze er staat. Fier op ons madam!