Het is voor onze dochter soms toch zo moeilijk om op voorhand in te schatten wat ze gaat eten. Het gebeurt dus af en toe wel dat er na het eten nog een ‘hongertje’ of een ‘goestje’ is. Soms lossen we dit op door iets te eten dat je niet hoeft te tellen zoals bijvoorbeeld kerstomaatjes of door nog  iets extra’s te eten en een extra bolus te geven met de pomp.

Het hongertje is er soms ook wel eens als ze niet thuis is en dan is er niet altijd iets voor handen om te smullen. Het zorgt voor frustraties en is gewoon ambetant. Ze heeft er soms echt moeilijk mee…

Ik stel haar voor dat als dit voorvalt ze haar hersenen maar eens moet proberen foppen. Ik krijg een rare blik. Hoe kan dat nu? Mijn eigen hersenen kunnen zichzelf toch niet foppen?

Ik leg haar uit dat het het proberen waard is. Het hongergevoel zit achteraan in de hersenen en het ‘plannetjes smeden’ vooraan…dus kan de voorkant de achterkant misschien wel foppen. Ze vind het grappig en haar ogen beginnen te fonkelen…ze ziet er wel iets in…

‘Maar hoe kan ik ze dan foppen?’. Ik stel haar voor om als ze nog een hongertje heeft een groot glas water te drinken (net zoals ze soms aanraden bij een dieet). De maag zal zich direct voller voelen en zal dit doorgeven naar de achterkant van de hersenen dat ze vol zit…gefopt!

Of ze kan een suikervrije snoep in haar mond steken. Het idee ‘Ik ben aan het eten’ kan ook de hersenen beetnemen. Ik leg haar wel uit dat als ze vaak een snoep zou nemen die hersenen dat wel snel zullen doorhebben…en dan zal het niet meer helpen. Als ze dit maar af en toe doet zou het best wel eens kunnen werken.

Ze ziet het zitten, er zit nu een ‘nooddoosje’ met suikervrije snoep in haar boekentas…lapmiddel tegen goestjes en hongertjes…klaar om hersenen te foppen!