Sowieso zit er altijd veel in je handtas en hoe groter die is hoe meer je er in steekt. Als je werkelijk alle spullen die je meezeult ook nodig hebt…dat is een andere vraag. Maar er is nog het één en ander bijgekomen. De laatste tijd weegt ze nogal veel. Zaken die we  niet meer kunnen missen (of dat denk ik toch). Ik heb me dan ook een nieuwe handtas gekocht, eentje die ik op mijn rug kan dragen.

Een pakje druivensuiker en koekjes om de hypo’s op te vangen. Een compacte weegschaal en de Sweetbee, onze voedingsatlas, voor het geval we iets zullen eten. In de voedingsatlas vinden we terug hoeveel koolhydraten we voor welke voeding moeten rekenen. Die kan er binnen een paar maanden misschien uit, dan kennen we het belangrijkste wel uit het hoofd. En een notitieboekje en een stylo, voor als we koolhydraten moeten tellen. Ik vind het altijd handig om het te kunnen neerpennen en mijn berekeningen makkelijk te kunnen controleren.

Een batterij, voor moest de pomp platvallen. De lijst met telefoonnummers van het ziekenhuis waar we 24/24 bij terecht kunnen.  Ik heb die eigenlijk ook wel in mijn gsm maar dat is dan een dubbele veiligheid ( ’t is er een beetje over, I know). Als we wat langer weg zullen zijn ook de insulinepen en naalden want wat als er een probleem is met de pomp. Als het warm weer is steek ik die in ons Friotasje, zodat de insuline op de juiste temperatuur blijft.

Jits heeft ook steeds haar tasje bij, ook met glycemiemeter, druivensuiker, koekjes, naalden, batterij, teststrips,… . Voor de meeste zaken ben ik maar de reserve van de reserve. Maar stel dat we het toch eens nodig hebben…

Alles onder het motto: beter te veel dan te weinig en het geeft me een veilig gevoel. Ik denk herkenbaar voor elke mama van een kind met diabetes. Wij sleuren vanalles mee voor het geval dat.

Vandaar de nieuwe handtas, eentje die ik op mijn rug kan dragen, toch iets meer comfortabel. En wat het gewicht betreft…als het dat maar is.