Zalig gevoel om dit goed te kunnen maken. Toen we het nieuws kregen dat Jits diabetes Type 1 had, was zij onderweg met de schoolbus naar Bobbejaanland. We moesten geen ‘zotte dingen’ doen maar  kregen het advies om toch zo snel mogelijk naar het ziekenhuis te komen. We besloten om haar af de bus te plukken…nietswetend…nietsvermoedend… . Bus op een parking aan de kant, mee met papa die daar plots staat…mij komen oppikken en recht naar het ziekenhuis… Wat een leuke dag moest worden werd een hartverscheurende dag. Het gevoel deze ‘actie’ als ouder te moeten ondernemen… Het zal me steeds bijblijven, een rot gevoel, ‘waar zijn wij mee bezig?’…moest iemand me toen horen vloeken hebben…

Het was achteraf gezien het beste wat we konden doen. Ik wil niet weten hoe die dag anders zou zijn afgelopen. Het was heel warm, ze zou een suikerspin gegeten hebben, gesuikerde frisdranken gedronken hebben, … en dat met een te hoge glycemiewaarde en ondertussen gevaarlijk hoge ketonenwaarden in haar lijf… . We gingen meer ‘gewonnen’ hebben dan een weekverblijf in het ziekenhuis denk ik.

We hadden haar van in het begin beloofd dat we deze uitstap gingen inhalen, inclusief vriendin. Dus deze keer op een echte rollercoaster! Het was een mooie dag en we hebben genoten! En zelfs oliebollen gegeten…die we verkeerd ingeschat hebben qua koolhydraten maar dat weten we nu ook ;-). De dag hebben we nog afgesloten met frietjes en ribbetjes…zalig!