Vier augustus is het onze huwelijksverjaardag en gaan we samen met de kids uit eten. We zijn eigenlijk nog maar van gisteren thuis na de opname voor de insulinepomp maar onder het motto ‘Als je het niet doet leer je het niet’ gaan we ervoor.

We hebben in het ziekenhuis nog wat tips gevraagd hoe we het etentje best aanpakken. Het is een restaurant waar we nog geweest zijn en we weten wat Jits zal eten dus kunnen we dit goed aftoetsen bij de diabetesverpleegkundige. Op de menu: een garnaalkroket, frietjes met biefstuk en dan als kers op de taart een moelleux. Naar die moelleux kijkt Jits het meeste uit…alleen al het gedacht dat ze dat nog steeds kan eten! We zullen twee keer een bolus moeten geven met de pomp: één voor het voorgerecht en de schatting van de frietjes en dan voor het dessert,  eventueel met nog een correctie als ze meer frietjes eet dan geschat.

Alles lukt goed, we vragen een extra bordje om de frietjes te wegen en houden alles nauwkeurig bij. Het smaakt ongelooflijk en het is supergezellig met ons viertjes. En dan komt de moelleux. Jits haar ogen stralen! We wegen de moelleux en berekenen hoeveel we moeten bolussen, alles onder controle en genieten! Zalig!

We besluiten om af te sluiten met een kopje koffie. Bij de koffie worden cakejes en cuberdons geserveerd. Uit gewoonte en omdat we dat supergraag lusten eten we allemaal een cuberdon…en Jits zit er bij en kijkt ernaar…. . Na een discussie over het al dan niet eten van toch een klein stukje van de cuberdon besluiten we de pot dicht te laten en aan de kant te schuiven… . We hebben nog onvoldoende kennis, weten niet hoeveel we daarvoor moeten bolussen en durven geen risico nemen. Een kleine domper als einde maar we trekken ons op aan het feit dat haar waarden met deze menu goed onder controle gebleven zijn. En we denken vooral aan de moelleux!