De voorlopig laatste inspuiting voor het ontbijt met de insulinepen…spannend …want we vertrekken straks op driedaagse naar het ziekenhuis voor het ‘installeren’ van een insulinepomp (Minimed 640G). Als we ’s ochtends  in het ziekenhuis aankomen mogen we direct op consultatie bij de diabetesverpleegkundige en leren we vakkundig hoe we de pomp moeten aansluiten. We leren hoe we de infusieset moeten steken en hoe we de pomp moeten bedienen. We worden helemaal ondergedompeld in de werking van de pomp. Eenmaal op de kamer krijgen we nog een demopomp waar we naar hartelust op kunnen experimenteren. Een gans educatieprogramma staat voor ons klaar. De insulinepomp heeft heel wat mogelijkheden. Stap voor stap wordt alles aangeleerd.

Jits kan ook stickers kiezen om de pomp te pimpen, en we krijgen een beschermhoesje (een paars, dat zal broer zeker niet goed vinden) en een tasje om de pomp makkelijk te kunnen dragen. Het wordt een blauw, dit zal wel de goedkeuring krijgen van broer. Op de kamer besluiten we om de pomp eerst wat te stylen. Best nog hip!

Al gauw botsen we op een eerste nadeel. Wat doe je met dat ding als je naar het toilet gaat? Op het toilet in de ziekenhuiskamer is er een richeltje waar je ze op kan leggen maar wat als je dat niet hebt? We krijgen een tip om dan de clip die er aanhangt vast te maken aan je T-shirt. Toch een beetje zoeken…

Doordat de insuline iets anders verdeeld wordt merken we direct schommelingen van de glycemiewaarden. Om alles goed te kunnen opvolgen mogen er ook geen tussendoortjes gegeten worden. Maar gelukkig worden we op dit vlak gered door een hypo…of hoe dat soms ook eens goed kan uitkomen.

Als het even kan gaan we naar de tuin van het ziekenhuis. We maken een korte wandeling of spelen een spel op het terras. De spelbegeleidster zorgt terug voor de nodige knutselmaterialen. Het geeft een gans ander gevoel, we zien vertrouwde gezichten, kennen onze weg al. Misschien een beetje overdreven maar we voelen ons snel ‘thuis’.

De glycemiewaarden worden terug strikt opgevolgd, gelukkig hebben we al de sensor. Af en toe moet wel geprikt worden omdat de verpleegkundigen de waarden zo makkelijker kunnen doorsturen naar de arts maar dat is niet erg. De pomp wordt geregeld bijgesteld. Nog een leuk voordeel, de dosis insuline kan verlaagd worden.

De nacht…tja…waar steek je die pomp om te slapen? We hangen ze vast met de clip aan de pyamabroek. Deze zit toch een beetje ambetant en dat wordt wel wennen. We krijgen ’s morgens nog enkele tips om een zakje te maken aan de pyjama of een zakje te maken aan een knuffel. Daar gaan we eens verder over nadenken hoe we dat kunnen aanpakken…we vinden er wel iets op.

Eigenlijk wijst alles wel een beetje zichzelf uit. Jits begrijpt heel snel hoe ze de pomp moet bedienen. Het gaat vlot. We komen grappige situaties tegen. We schieten in de lach als de poetsvrouw ons bij het buitengaan ‘veel beterschap’ wenst. Jaja, we gaan hier helemaal ‘genezen’ buitenkomen ;-). En we bezorgen een student geneeskunde een gênant momentje. Na een stuntelige bevraging over diabetes vermeldt hij dat hij jaloers is op Jits. ‘Jij hebt wel geluk, jij hebt twee maanden vakantie! Ik heb dat nu niet meer.’ Waarop we het toch niet kunnen laten en zeggen dat in het ziekenhuis liggen nu toch ook niet echt vakantie is…ruilen? Stilte van zijn kant…

Op onze derde dag mogen we naar huis. We doen nog eens samen met de diabetesverpleegkundige de vervanging van de infusieset. Ze geeft mee dat we nu voor elke consultatie of als we denken dat er iets moet aangepast worden de pomp kunnen uitlezen met de computer. Zij kunnen deze gegevens dan bekijken en op die manier de juiste aanpassingen doorgeven. Handig! De dokter geeft ook nog de laatste richtlijnen. We mogen ons nog steeds verwachten aan schommelingen van de glycemiewaarden. We moeten hen zeker op de hoogte houden zodat de pomp kan aangepast worden. Bel maar, mail maar,… wat een achterban!

We hebben een goed gevoel, het lijkt terug alsof we stap vooruit gezet hebben. Eerst de sensor, nu de pomp. Wel weer spannend hoe het thuis zal verlopen…