We krijgen een sensor! De voor- en nadelen werden op onze vorige afspraak al duidelijk uitgelegd. Maar er zijn meer voordelen dan nadelen volgens ons.

De sensor Freestyle Libre zorgt ervoor dat je je glycemie kan meten zonder te moeten prikken maar door te scannen. Je plaatst hem op je arm en vervangt hem alle twee weken. We kijken er naar uit want dan zijn we al een groot stuk van het prikken in de vingers af. Enkel de eerste 12u na het plaatsen en bij twijfel aan de waarde die hij toont hoeven we nog te prikken. Dat scheelt stukken! Wat een comfort! Gedaan met de ceremonie om eerst de handen te wassen (niet altijd evident op verplaatsing), de teststrip uit de verpakking te prutsen, het prikken en hopen dat de druppel bloed groot genoeg is.

Als we wachten in de gang voor onze afspraak lijkt het een nieuwe rage. We zien enkele jongeren passeren die al een sensor dragen. Het lijkt hier in het ziekenhuis echt een nieuwe hype. Misschien kan Jits een trendsetter worden op school? Als andere leerlingen die zullen zien gaat iedereen dat vast willen.

De diabetesverpleegkundige leert ons hoe we de sensor moeten plaatsen. Het is een eenvoudig systeem, precies een stempeldoos. Eerst een plaatsje zoeken waar je hem wil zetten, ontsmetten, stempelset prepareren en stempelen maar. Het valt best wel mee, enkel de schrik om te duwen een beetje overwinnen. Het maakt meer lawaai dan dat het pijn doet. Het voelt alsof we terug een stap verder kunnen zetten in ons verhaal met de ‘melkdop’. Want zo ziet hij er wel een beetje uit, als een witte melkdop. Nu we er op letten zien we er best wel veel mensen mee rondlopen.

Aangezien wij niet van ‘gewoon’ en ‘beetje saai’ houden gaan we op zoek naar mogelijkheden om deze te pimpen. Er bestaan stickers die je op de sensor kan kleven om deze wat mooier te maken. We vinden enkele leuke exemplaren bij Heloui. Lekker hip, niet?