Vier inspuitingen per dag: bij elke maaltijd en s’ avonds eentje extra. Die extra noemt Lantus, een traagwerkende insuline. Hij wordt best gegeven in de bovenkant van de dij. Maar het is een ambetanterik. Hij is lastig en brandt bij het inspuiten.

De dokter raadt ons aan om toch even vol te houden, het kan zijn dat Jits er wat aan moet wennen. We houden vol maar telkens als Mr. Lantus er aankomt veroorzaakt hij miserie. Hij geeft niet op en doet het steeds opnieuw en opnieuw. We zetten de spuit zelfs in twee keer om dat branderig gevoel te proberen vermijden of verminderen maar geen pardon. Met andere woorden, we hebben een hekel aan hem en eigenlijk is hij niet meer welkom. Maar helaas, we kunnen ook niet zonder dus zien wij keer op keer onze dochter de pijn verbijten… .

Aangezien het vervelend blijft, schrijft de dokter toch een andere traagwerkende insuline voor, Levemir, in de hoop dat deze wat meer comfort geeft. Elke avond is Mr. Levemir er nu. Zijn naam klinkt als één of andere rus, we spreken hem ook zo uit. Maar hij is precies niet zo veel vriendelijker. Hij heeft bijna evenveel streken en houdt er blijkbaar ook van om zijn aanwezigheid te laten voelen. We proberen met andere naalden maar deze bieden niet veel extra comfort. Mr. Levemir, please be a gentlemen.