Mama, mag ik naar het verjaardagsfeestje van mijn vriendin? En ik mag blijven slapen!

Wij hebben normaal gezien geen twijfels bij  zo een vraag en antwoorden altijd volmondig ‘Ja, hoor!’. Nu ligt dit anders. We zijn nog maar drie weken uit het ziekenhuis, nog zoekende met alles. We besluiten even af te toetsen bij de arts op een volgende visite.

De dokter raadt aan om op voorhand te polsen naar wat de planning is,  vooral naar de maaltijd toe. Op die manier kunnen we anticiperen en al op voorhand bekijken wat ze ongeveer zal moeten rekenen van eten en dus spuiten. Ze geeft ook een aangepast schema mee voor die avond. Het moet zeker kunnen.

Gebeld naar de mama van de vriendin en alles wat uitgelegd. Er is ’s avonds een barbecue. Op zich is dat nog handig, barbecuen hebben we al gedaan en we merkten dat dat best meevalt om te berekenen. Ik zeg dat Jits om 8u00 moet opstaan en zeker ontbijten. Alles komt in orde, de mama zal zeker een extra oogje in het zeil houden.We moeten ons geen zorgen maken.

Met een klein hartje brengen we haar naast het feestje…of zeg maar feest. De tafels staan er gedekt voor wel heel veel mensen…want ook de verjaardag van de mama wordt gevierd. En er staat een springkasteel waar enkele kinderen al lustig op aan het springen zijn. Hmmm…

Jits heeft haar gsm bij, ik geef mijn nummer nog aan de mama en haar vriendin stelt ons gerust en zegt dat ze geen moment van Jits zal wijken… Haar wekker  staat voor morgenochtend ook al om 8u00. Komt wel goed zeker?

Het is moeilijk om los te laten, mijn gedachten zijn bij Jits. Zou het lukken? Wat is ze aan het doen? Mijn gsm plakt aan mijn lijf. Om de gedachten te verzetten gaan we samen met onze zoon iets eten…en dat doet deugd…gewoon iets eten zonder eerst te meten,  wegen en tellen… de aandacht alleen voor hem.

En dan gaat de telefoon… Jits heeft de hoeveelheid aardappelen die ze zou eten te veel ingeschat. Ze krijgt niets meer op. Maar ze heeft er insuline voor gespoten… Aangezien ze geen hap meer door haar keel krijgt besluiten we samen om het er op te wagen. We raden haar aan om haar waarden goed in het oog te houden. ‘Bel ons maar op hé!’.

Maar veel horen we niet meer. Ja, ’t is natuurlijk wel druk op dat feestje en ze moet op dat springkasteel enzo. Ik sus me een beetje met het feit dat ze nog snel moe is en dat zichzelf wel zal uitwijzen. Tot we een berichtje krijgen :’ Ik heb een bolletje vanille-ijs met slagroom en discobolletjes gegeten’.

Ik krijg het warm en vraag me af hoe ze dat in godsnaam zou berekend hebben. Dat bolletje ijs daarvan weet ze de koolhydraten, die slagroom en die discobolletjes…??? We besluiten onze modus zoveel mogelijk op ‘zen’ te zetten. Als ze haar waarden verder in het oog houdt kan er wel niet zoveel gebeuren toch?

Ik bel haar op om even te toetsen en vraag hoe ze het ijsje berekend heeft. Voor de slagroom heeft ze gevraagd om de verpakking te zien zodat ze een geschatte berekening kon doen en de discobolletjes, ‘ja mama die lagen al op het ijsje als ik het kreeg dus heb ik een gokje gedaan. Het waren er echt niet veel’. Ze meldt ondertussen ook dat ze een hypo kreeg na de barbecue maar die was te verwachten omwille van de aardappelen. ‘Maar het gaat goed hoor! ‘We gaan nog een beetje op het springkasteel nu, daaag!’.

En dan zou een mens moeten slapen… . Het wordt laat en ik weet dat ze nog steeds niet in bed zit. Ik weet wat ze allemaal heeft gegeten…en die discobolletjes…dat zijn toch pure suikers, dat kan toch niet goed zijn… . Het is na 12u00 voor ze daar in bed geraakt. Pas dan lukt het me om een beetje te slapen, met horten en stoten, er dwaalt van alles door mijn gedachten… teveel aardappelen…springkasteel…ijs….slagroom…DISCOBOLLETJES…

Iets na 8u00 stuur ik een berichtje. Ze is al wakker en ze gaan ontbijten…oef! Als we haar gaan halen zien we een vermoeide maar gelukkige Jits met nat haar, net uit het zwembad. De rest van de dag verloopt heel rustig want ze is moe…en mijn zenuwen komen ook terug op hun plooi.

Mijn man en ik hebben later die dag nog een discussie over het al dan niet kwaad kunnen van de discobolletjes…jaja, we zijn al zover gekomen. Op een volgende visite kaarten we dit aan bij de diabetesverpleegkundige en de diëtiste. Het is inderdaad geen superfood maar verbieden heeft ook niet veel zin. Wat je niet toelaat wordt, zeker voor een puber, soms net aantrekkelijk. En als ze zoiets dan in het geheim beginnen eten ben je nog verder van huis. Case closed.