We hebben ons voorgenomen om er voor te gaan. We willen de draad terug oppikken om zo snel mogelijk terug ‘normaal’ te leven. Dus, we laten ook alles doorgaan wat we planden in de zomervakantie….maar toch… .Wat een ontspannen weekend zou worden wordt ineens een grote uitdaging. Twee weken na het verlaten van het ziekenhuis gaan we een weekend naar Ieper.

Het wordt een goede test. Het is niet zo ver, we zijn nog steeds in België en het ziekenhuis is bereikbaar. Maar het pakken alleen al…we moeten precies aan zoveel denken. En maar checken en maar checken… .  Eenmaal vertrokken en goed op weg krijg ik het Spaans benauwd … onze weegschaal! Ik ben onze weegschaal vergeten! Gelukkig is het zaterdag en zijn alle winkels open. We stoppen onderweg om een weegschaal te kopen en rijden verder…wat ga ik nog allemaal vergeten zijn?

Aangekomen in Ieper gaan we eerst iets eten. Het is onze eerste keer dat we op verplaatsing eten dus het wordt wat zoeken. We eten iets simpels want vanavond gaan we op restaurant. Een goede boerenboterham met beleg, smaakt altijd en is makkelijk te berekenen. We testen de nieuwe weegschaal, meten de glycemie en halen de insulinepen boven. We zitten buiten op het terras, er is weinig volk dus we besluiten om de inspuiting  ter plekke te doen. Jits neemt haar etui met haar kortwerkende insuline maar…daar zit de langwerkende in…oh nee…wat heb ik nu weer gedaan? Vlug naar de auto om het ander etui te checken…oef…de pennen zitten gewoon verkeerd. Of hoe het aantal blunders toeslaat als je vermoeid bent.

We besluiten nog een bezoek te brengen aan Tyne Cot. Daarna trekken we naar het centrum van Ieper om nog wat te shoppen. We merken dat alles wat vermoeiender is dan anders, we passen ons aan. Een extra terrasje is ook gezellig.

Tegen de avond komen we aan in onze B&B. Deze is gelukkig goed uitgerust. Allereerst de insuline in de koelkast en vragen als we onze koelelementen ergens in de diepvries kunnen leggen. Alles ok.

We vinden dichtbij een restaurant. We vragen een bordje extra zodat we de frietjes kunnen wegen. Alles verloopt vlotjes. In onze B&B hebben we nog een gezellige avond.

Na de nacht schuiven we aan bij het ontbijt, gewapend met de weegschaal en onze voedingsatlas. Jits schat wat ze zal eten…we rekenen, gaat even buiten om te prikken. We zien een koppel wat bedenkelijk kijken…ja, het is nog maar pas dat ze diabetes heeft en wij zijn alles nog aan het leren. We vragen als het mogelijk is om 250ml melk af te meten, dan weten we dat we één koolhydraatwaarde moeten rekenen. De dame is heel behulpzaam en brengt de melk. Met precies een beetje compassie in de ogen zegt ze dat als ze er nog wil er maar moet bijvragen…tja… hoeft niet hoor.

De ogenschijnlijke sandwich heeft een vulling van chocolade… dat kon je niet zien aan de buitenkant…hoeven we ons daar nu zorgen over te maken? We besluiten alles zo te laten en later de glycemie extra te checken, dan kunnen we indien nodig bijsturen.

We bezoeken nog loopgraven en het project ‘Coming World Remember Me’. Alles in een versnelling minder maar we genieten!

In de namiddag hebben we zin in een ijsje. Jits eet liefst chocoladeijs maar ja…de koolhydraatwaarde daarvan staat niet in het boek. In het ijssalon hebben ze suikervrij ijs. Misschien moeten we daar een bolletje van nemen? We besluiten om het ijsje te pimpen met speculaas van 1 koolhydraatwaarde. Ze mag immers in de namiddag steeds een ‘gratis’ tussendoortje eten van 1 koolhydraatwaarde (gratis = iets waar ze niet voor moet spuiten). Als we de glycemiewaarden wat later checken bleek dit best ok. Geslaagd!

We zijn samen als gezin en voelen ons sterk doordat alles vrij vlot lukt. We hebben veel geleerd en hebben het gevoel dat we verder kunnen. Yes we can!