Woehoew! We mogen een dag vroeger dan voorzien naar huis!

Supernieuws! Maar toch…misschien raar maar ik krijg hetzelfde gevoel als naar huis gaan na mijn bevalling.

Je ligt in het ziekenhuis samen met je eerste baby, alles is nieuw. Het is zoeken hoe je dat aanpakt met zo’n baby, met de borstvoeding, het wassen, aankleden,… . Maar zolang je in het ziekenhuis bent voel je je veilig. Als je aan iets twijfelt vraag je het gewoon aan één van de verpleegsters. Zijn ze niet te zien, dan druk je op een belletje en ze staan er. Als je naar huis vertrekt voel je je onwennig want nu sta je er ‘alleen’ voor. Ik herinner me nog het instappen in de auto alleen al…hoe gaan we de baby hier veilig in zetten… En het thuiskomen…we zullen hem maar eens in zijn wiegje leggen zeker? Hoe gaan we dat hier doen om hem te wassen? En om te slapen? In het begin vaak een beetje onhandig.

Het is aan ons nu…naar huis… gepakt en gezakt met de vele ‘kunst’werkjes die Jits maakte in het ziekenhuis als tijdverdrijf maar vooral veel medisch materiaal. Daar ga ik toch even plaats voor moeten maken in de kast.

Na enkele dagen hebben we al terug een afspraak in het ziekenhuis, dat is goed. Het geeft een goed gevoel om nauwgezet gevolgd te worden. Dankbaar vertrekken we huiswaarts. We zijn zo goed opgevangen door het diabetesteam en de verpleging op de pediatrie. Schitterende mensen daar!

De eerste dagen thuis ben ik een overbezorgde moeder. Jits is nog heel moe waardoor ze veel binnen blijft om te rusten. Af en toe wil ze buiten spelen met de kinderen uit de buurt. Dan voel ik de stress zo opkomen. ‘ Heb je druivensuiker bij … en een koekje?’. Heel belangrijk want door het andere ritme thuis dan in het ziekenhuis mogen we ons aan schommelingen van de glycemiewaarden verwachten. ‘ Komen jullie me halen als er iets is met Jits?’. Amai, dat wordt terug leren loslaten…

We houden ons zeer strikt aan ons dagschema. Opstaan om 8u00 en ontbijten, 12u00 middagmaal, 18u00 avondmaal. Voor zij gaat slapen meten we de glycemie, als wij naar bed gaan nog eens en dan zet ik mijn wekker om 4u00… want wij zijn niet gerust. Meestal word ik spontaan wakker s’nachts, het ritme van de nachtelijke controles in het ziekenhuis zit in mij. En ja, als zij s’ nachts een hypo heeft ben ik blij dat ik dit doe. Het is echt wel wennen om je kind koekjes te zien eten in bed zo midden in de nacht. We grappen er ook vaak mee…wat moet je er anders mee?

Ik heb vooral het gevoel dat we leven van maaltijd naar maaltijd. Van koolhydraten berekenen naar prikken en spuiten en opnieuw. Op de lijst die we meekregen van de diëtiste kijken hoeveel koolhydraten we voor welk product moeten tellen. Jits laten schatten hoeveel ze zal eten. Het eten afwegen, het spel van potjes en grammetjes. Voor elke toediening van insuline de berekening controleren, nog eens herberekenen en door mijn man laten controleren. Want wat als we een fout maken?

’t Is allemaal zo spannend … er is de laatste dagen een nieuwe wereld voor ons opengegaan,  waar we stilletjes onze weg in moeten zoeken. We weten zeker, het wordt er één met vallen en opstaan maar we komen er wel.