Toen we je telefoontje kregen over Jits was dit wel schrikken. We wisten niet dat er eventueel iets gaande was. Ja, ze had grote dorst, groeide goed en had toetsen, vandaar het hangen in de zetel , dachten we. Jits was moe, tijd voor vakantie!

Die woensdag was heel emotioneel. Je moest twee valiezen maken, je zou Jits niet alleen laten. Dan was er ook Vic om Jits te halen op verrassingsreis en haar het slechte nieuws te brengen. De school moest dus in eerste instantie gecontacteerd worden. Ondertussen werd er door Leen en Vic over en weer contact gehouden met de leraar op de bus en het ziekenhuis.

Vic, het was voor jou een hele taak om je prinsesje  naar het ziekenhuis te voeren waar een team klaar stond om haar te ontvangen. Natuurlijk, ook Leen had veel behoefte aan je aanwezigheid.

Ook wij hadden het heel moeilijk. Je dochter horen huilen om je kleindochter, dat verdriet is zwaar. We zijn wel dankbaar dat je ons ook op de hoogte bracht en we tenminste een luisterend oor konden bieden. Meer konden we toen niet doen.

Jullie als gezin hebben Jits heel goed begeleid. Leen, je was intriest en wou niet wijken van Jits. Vic was zoveel mogelijk bij jullie en verving je als hij kon om er te slapen zodat jij een nachtje thuis kon rusten. Lieve Len , je bent een prachtkerel. Toen je mama en papa veel in het ziekenhuis waren, stofzuigde jij heel het huis.

Leen, het was een zware dobber toen men je in het ziekenhuis aanraadde om even thuis te blijven. Dat was voor jou heel moeilijk, je deed heel graag je werk en voelde je daar ook voor verantwoordelijk.

Maar, je bleef niet bij de pakken zitten en probeerde zakjes te maken of tasjes uit te zoeken waar de spuitjes en het nodige in kon om bij haar te houden. En wij, we keken ook uit wat bruikbaar kon zijn voor Jits.

Ondertussen loopt het al vlot met tellen, berekenen, …..  Zelfs de geplande reis ging door.

 Jits deed en doet haar uiterste best om te doen wat haar werd gezegd. Ze heeft veel discipline, is een taaie tante en een verstandig meisje. Hoe jij omgaat met je ziekte zorgt dat we alle vertrouwen mogen hebben in jou, Jits. Ik zal nooit vergeten wat je zei toen je je zelf inspuitingen gaf en ik je daarom bewonderde : oma, ik heb geen andere keuze! Zo zijn er nog wel van die mooie uitspraken.

In elk geval : Leen, Vic, Jits en Len, jullie zijn sterk. We zijn trots op jullie! Houden zo!

Leen, we kunnen ons voorstellen dat je nachtrust niet meer is zoals vroeger. We hebben vandaag ondervonden dat dit wel normaal is. Maar tijd brengt meer vertrouwen. Blijf ons vertellen hoe het gaat, laat ons een tenminste een beetje toe.

Hopelijk kunnen we toch ook een steuntje zijn voor jullie.

Oma en opa