’t Is raar wat ik hier nu zit te doen in het bureau van mijn werkgever. Wat zit ik hier nu te vragen? Zie mij hier nu zitten…ik zit precies in een droom…

Ik heb tijd nodig en vraag om drie maanden thuis te blijven, tot eind september. Ik wil deze onderbreking nemen op het werk door in medische bijstand te gaan. ’t Wordt in het ziekenhuis door verschillende personen bestempeld als ‘geen overbodige luxe’. Bij veel situaties zoals deze neemt één van de ouders een time-out. Het leek me eerst haalbaar om tot eind augustus thuis te blijven maar daarna begint september…terug naar school. Nieuwe structuur, nieuwe activiteiten, terug starten met sporten,… . Aangezien dit terug een aanpassing zal vragen en we een invloed op de glycemiewaarden van Jits mogen verwachten lijkt het verstandiger om deze maand erbij te nemen.

Tijd … om Jits te helpen in deze nieuwe uitdaging en om er te zijn voor haar. Tijd om haar op krachten te laten komen na deze uitputtingslag en te helpen alles onder controle  krijgen.  Hypo’s te helpen opvangen en  te luisteren als het even niet gaat. Tijd om alles een plaats te helpen geven, haar aan te moedigen om door te gaan. Haar bij te staan bij het prikken, het berekenen van de koolhydraten en het zetten van de insulinepen. Om toch wat vakantiesfeer in huis te brengen en samen toffe dingen te doen in de mate van het mogelijke.

Tijd … voor ons gezin. Diabetes Type 1 verandert alles voor iedereen. Tijd om alles terug zo snel mogelijk ‘normaal’ te laten verlopen, onze gewoontes terug op te nemen en nieuwe gewoontes te integreren. Om er ook te zijn voor onze zoon, die zich sterk en moedig toont. Die het huis stofzuigt en toont dat hij een jongeman is die al goed zijn plan kan trekken. Die ook mee-oefent hoe hij een noodspuit kan geven moest het ooit eens verkeerd gaan met zijn zus. Die nu ook zijn ‘goestjes’ achterwege laat en niet voor haar neus begint te snoepen, ja, wij zijn heel fier op hem. Tijd om samen te genieten en er te staan als gezin. Ze krijgen ons niet klein!

Tijd … voor mezelf. Om alles te kunnen dragen en verwerken, de energie te behouden om te ondersteunen. Tijd bij haar … want ik wil ze letterlijk aan mijn lijf plakken. Ik kan ze niet alleen laten, me maar op één ding focussen. Tijd ook om terug te leren loslaten want ik besef maar al te goed dat dit zal moeten. Tijd om producten uit te zoeken, voedingswaarden te bekijken en te koken vanuit een andere hoek. Tijd om alles te aanvaarden…

Ik krijg alle begrip. Het doet deugd om in zo’n warme omgeving te werken, waar ik de tijd krijg om te kunnen zorgen, waar ik de tijd krijg om verder te kunnen met de toekomst. Ook blij met mijn begripvolle collega’s want hoe dan ook komt er door mijn afwezigheid extra werk bij voor hen. Jullie allen zijn super! Dikke merci!