Omwille van ons ons ‘goed gedrag’ mogen we op zaterdagmiddag een break nemen. We mogen in de namiddag naar huis en er wordt gevraagd om terug te zijn tegen het avondmaal. Supernieuws want Jits begint de dieren te missen. Dat zal deugd doen! Glucosemeter mee, druivensuiker, koekje van 1 koolhydraatwaarde, telefoonnummer van het ziekenhuis…check!

Thuiskomen! Genieten! Dieren aaien!

Tijd om de glycemie te meten. Prikker klaar, glycemiemeter en… teststrip? Waar zit er een teststrip? Help!!! We hebben geen teststrips mee!!! We bellen naar het telefoonnummer dat we meekregen. ‘Het spijt ons maar dan zullen jullie moeten terugkeren’. Maar we zijn er nog maar pas…

We denken na…in onze familie is er nog een nichtje met diabetes Type 1 (heel toevallig want er is geen bloedverwantschap) en die wonen niet ver van ons. Moesten we hen proberen bellen? Misschien kunnen zij ons depanneren?

Ze zijn thuis, we mogen afkomen en eureka! Het zijn dezelfde strips! Het ziekenhuis opgebeld om te laten weten dat alles in orde is en dat we toch later terug zullen zijn. We doen een gezellige babbel. Het doet deugd om nu op dit moment een lotgenootje te zien. Een jongedame die straalt en geniet van het leven. Of hoe je als je er zelf mee geconfronteerd wordt plots met andere ogen kijkt…wisten wij veel wat diabetes Type 1 betekent.

Na een uiteindelijk geslaagde middag terug naar het ziekenhuis…met terug wat nieuwe energie. En de teststrips…die zullen we vast nooit meer vergeten meenemen!

Zelfs na onze blunder (het vergeten van de teststrips) mogen we op zondagmiddag ook een break nemen en even naar huis gaan. We mogen zelfs wegblijven tot na het avondeten. Tof! Gewapend met alle materiaal INCLUSIEF teststrips vertrekken we kort na de middag huiswaarts.

De belangrijkste vraag: wat gaan we eten?

Onze eerste keer dat we er ‘alleen’ voor staan voor een maaltijd, dat we alles zelf moeten berekenen, de insulinepen zetten. Best wel spannend zo’n avondmaal… . We besluiten om het niet te moeilijk te maken maar kiezen ook niet om gewoon boterhammen te eten. Dat zou  eigenlijk het makkelijkst zijn. Het is wel zondag vandaag. We komen uit op croque monsieurs met een slaatje (spectaculair hé).

We volgen in het ziekenhuis een vrij strak tijdschema op gebied van eten: 8u00 opstaan en ontbijten, 12u00 middagmaal, 18u00 avondmaal. Ik weet wel dat het nu ook niet zo strikt hoeft maar het is sterker dan mezelf, Jits kan klokslag 18u00 eten. Vanaf 17u00 bezig met de voorbereidingen want zie dat ik om 18u00 niet klaar ben… .

De boterhammen voor de croques van Jits perfect gewogen en berekend. Alle regels bij het meten en bij het spuiten goed gevolgd. Croque monsieurs zijn best wel makkelijk. Het geeft een goed gevoel terug met zijn viertjes rond de keukentafel te zitten. We genieten. Het doet ons hunkeren om terug thuis te zijn maar ergens vinden we het ook niet zo erg om terug te keren naar het ziekenhuis. ’t Is allemaal nog zo nieuw en spannend. In het ziekenhuis voelen we ons veilig.