Onze derde dag in het ziekenhuis met onze opgedrongen vriend Diabetes Type 1. Een gevoel van veel haat en weinig liefde voor hem… .

Hij zorgt ervoor dat ons meisje daar in dat bed ligt, dat haar vingers doorprikt worden opnieuw en opnieuw. Dat ze worstelt met draden, slecht slaapt, moet nadenken hoeveel ze zal eten. Dat terwijl haar vriendinnen op school kunnen genieten van een festivalletje  zij enkel naar de foto’s kan zitten kijken hoe leuk het wel is. Dat ze haar dieren niet kan aaien en de start van een welverdiende vakantie mist. En wat zet ik hier dan nog allemaal niet bij…

’t Is verdomme zo oneerlijk! Waarom?

We kunnen er niets aan doen, we hebben een verkeerd lotje getrokken in de loterij… We konden dit niet voorkomen. Het ligt niet aan onze voeding of leefgewoonten…’t is pech…maar we zitten er wel mee. Groot gevoel van onmacht. Willen of niet…we moeten onze nieuwe vriend een plaats geven in ons leven.

We zien een moedige Jits die alles trotseert en ondergaat. Die elke uitdaging aangaat en aandachtig alle uitleg volgt. In plaats van vakantie krijgt Jits uitleg over wat er misgaat in haar lichaam, hoe dat komt en hoe dat kan verholpen worden van de diabetesverpleegkundige. Ze leert de regel van drie van de diëtiste, belangrijk om het aantal koolhydraten te berekenen van wat ze wil eten.

Koolhydraten…de uitleg opnieuw en opnieuw, het spel van potjes en grammetjes, berekenen… . De verpleegsters die van een banaan 6 gram beginnen afsnijden omdat het dan makkelijker rekenen is, een stukje korst die afgetrokken wordt van de boterham want dat is ook eenvoudiger als die 30 gram weegt. Het wordt teveel…

De sociaal werker komt langs en geeft uitleg over de mogelijkheden om als ouder bij je kind te kunnen zijn. Het besef dat we tijd zullen nodig hebben…in alle commotie nog niet echt bij stilgestaan. Er bestaan verschillende systemen: medische bijstand van korte duur en lange duur. Mogelijkheden worden duidelijk uitgelegd. Dit komt toch hard binnen, ik moet zaken regelen. Ik moet bij ons Jits kunnen zijn. Ik moet thuis alles herorganiseren, ik moet mijn recepten nazien, ik moet… ! We hebben ook recht op verhoogde kinderbijslag omdat het over een ‘chronische ziekte’ gaat (man dat klinkt zwaar). Er wordt uitgelegd waar we wat kunnen vinden en wat we moeten doen. Ik moet… !

De diëtiste staat al terug voor de deur. Geen tijd om het gesprek van daarjuist te laten zakken…koolhydraten…waar waren we gebleven met deze les. We leren koolhydraten  aflezen van de verpakking en berekenen.

Vanavond blijft papa slapen, aflossing van wacht. Hoognodig om alle emoties te verwerken, ik moet er weg, ik hou dit niet vol.

Met een hoofd vol koolhydraten geniet ik thuis van onze zoon, de dieren, onze tuin, het ophangen van de was. We gaan een vettige bak frieten eten en kijken een filmpje. Zalig om even op adem te kunnen komen.