Onze dochter is precies toch wat vermagerd de laatste tijd. Maar ja, ’t is een puber van 13 jaar oud dus die is waarschijnlijk wat aan het uitgroeien. En ze ‘hangt’ misschien wat meer… maar is dat ook niet wat typisch voor die leeftijd? De pubertijd brengt heel wat veranderingen dus het zal wel allemaal ok zijn. Of toch niet…

Begin mei gingen we shoppen. De zomershorts die ze nog in de kleerkast had liggen begonnen toch wat te nauw aan te sluiten dus gingen we op jacht naar nieuwe broeken. Deze broeken pasten toen toch perfect? Hebben wij die nu toch een maat te groot gekocht?

Wij zijn geen gezin dat het gewicht nauwgezet bijhoudt maar misschien is het toch niet slecht om even op de weegschaal te gaan staan. We wegen 46 kg. We hebben niet echt een referentiepunt…of toch…op het medisch onderzoek in januari (en we zijn nu juni) weet Jits dat ze 51 kg woog. Dat is precies toch wel een groot verschil. Hmmm…wat moeten we hiermee? We besluiten even af te wachten en het wat verder in de gaten te houden. Onze dochter eet goed dus het zal wel ‘de groei ‘ zijn.

De week die volgt blijft wat hetzelfde. We zien een Jits die nog steeds 46 kg weegt, nog steeds hangt zoals een echte puber en goed eet. Eigenlijk staat ze wel regelmatig op om te plassen s’nachts, misschien is het daarom dat ze zo moe loopt?

Ze is altijd een ‘slechte drinker ‘ geweest. We moeten haar steeds aanmoedigen om voldoende te drinken overdag. Als ze dan drinkt is het meestal ’s avonds. Zelfs net voor het slapengaan drinkt ze vaak nog een volle beker water. Het is niet moeilijk op die manier om het nachtelijk plassen te verklaren. Dat kan zo niet verder. We spreken af met haar om overdag genoeg te drinken en ’s avonds er op te letten om niet teveel meer te drinken. Kwestie van een vicieuze cirkel te doorbreken en wat meer uitgeslapen te geraken. Ondertussen zijn ook de examens van juni gestart dus het is wel belangrijk om fris voor de dag te komen. We hopen het eerste jaar van het middelbaar goed te kunnen afsluiten.

De tweede en laatste week van de examens zien we nog steeds een Jits die moe loopt, opstaat ’s nachts om te plassen maar goed eet en op een relaxte manier omgaat met de examenstress. Komt wel goed zeker? De vakantie is in aantocht om goed uit te rusten. Twijfel… zou ik toch even googelen?

’t Wordt overal serieus afgeraden om dokter google te raadplegen maar het is sterker dan mezelf. Ik zoek op ‘vermageren + veel plassen + moe’ en kom uit op verschillende pagina’s over diabetes type 1. Wat is dat nu? Diabetes, dat kan toch zeker niet. We hebben geen familieleden met diabetes type 1… .

Toch even een pagina aangeklikt en kort gelezen…hmmm….toch heel herkenbaar… Op de pagina spreekt men ook van ‘veel drinken’. Onze dochter drinkt de laatste dagen toch opvallend meer dan vroeger. Dan toch? Nee, dat kan niet!

Het blijft toch een beetje knagen… maar zal er maar met niemand over praten want dan ben ik een paniekzaaier…en het zal wel niets zijn…

Maar het blijft in mijn hoofd spoken en vertel het twee dagen nadien aan mijn man. Met de verwachte reactie ‘Met wat kom jij nu af?’. Inderdaad ’t is waar, met wat kom ik nu af…’t is overdreven, niet mogelijk, … maar alle zaken die we opmerken staan er wel in vermeld.

Ik sus me met de gedachte dat ik aan het overdrijven ben, dat ik het veel te ver zoek en dat ik maar niet moet googelen. Wellicht maak ik me zorgen om niets. Maar misschien moeten we Jits toch nog eens wegen, zo voor de zekerheid. De weegschaal toont nog steeds 46 kg dus alles is wel in orde.

Examens gedaan…genieten!

Maar in het weekend zien we een futloze Jits. Op zondag moedig ik haar aan om samen te gaan fietsen en iets te gaan eten in een restaurant in de buurt. De jongens zijn weg met de motor dus nemen de meiden het er ook van. Ze kan me niet volgen met de fiets…en we rijden nochtans niet snel…als we bij het restaurant aankomen heeft ze zo veel dorst…  Nadien lijkt ze uitgeput.

Zondagavond besluiten we om een onlineafspraak te maken bij de huisarts. Er is nog plaats vrij op dinsdagavond en leggen de afspraak vast. Ergens kijken we er naar uit…

Maandagavond vieren we de verjaardag van mijn nonkel. De kids zijn mee…Jits drinkt er een zestal glazen en zit erbij met een doffe blik… . s’ Nachts gaat ze zes keer naar het toilet… Morgen gelukkig onze afspraak…

Tijd voor onze afspraak bij de huisarts. We uiten onze bezorgdheid, de dokter neemt een bloedstaal. We mogen daags nadien bellen vanaf 9u00. We vragen aan de huisarts als we Jits wel zouden laten meegaan op verassingsuitstap met de school. Het gaat over een ganse dag, ze zal pas laat thuiszijn. De huisarts zegt dat het wel kan als we zeker voldoende drinken meegeven. Ze keek al lang uit naar deze uitstap. En ze wil zo graag gaan…dus zeggen we ja…

Op woensdagvoormiddag staat Jits op met een heel droge mond…ze kan er bijna niet van praten. Vlug wat drinken… . Een rugzak vol water en extra centen om eventueel nog iets bij te kopen. Onze ‘ja’ voelt een beetje dubbel aan… Ik moet niet werken vandaag dus ik kan haar met de wagen naar school brengen. Het is pas 7u30. Ik geef haar een zoen aan de schoolpoort en zwaai nog eens…toch met een klein hartje…

Wat nerveus…wachtend tot 9u00 om de huisarts te bellen…beslis ik om ondertussen buiten de was op te hangen. Kwestie van de tijd te doden. Als ik om 9u00 terug binnenga zie ik dat ik een gemiste oproep heb van de huisarts…dan begint het al wat te dagen…

Met een klein hartje bel ik de huisarts op…het verdict is duidelijk…diabetes Type 1. De huisarts legt op een rustige, kordate manier uit wat er moet gebeuren. Jits moet vandaag nog opgenomen worden in het ziekenhuis. Hij geeft de gegevens door van een arts in AZ Sint Jan te Brugge. Maar… Jits zit ondertussen op de bus, naar ik weet niet waar? Wat nu? De huisarts raadt aan om de arts te contacteren en met haar af te spreken. Daar krijg ik de boodschap dat we geen zotte dingen moeten doen maar best zo snel mogelijk naar het ziekenhuis komen.

Gebeld naar de school, de situatie kort geschetst en het probleem uitgelegd. De leerlingen zijn op weg naar Bobbejaanland… . De school neemt contact op met de busverantwoordelijke, ik geef het telefoonnummer door van mijn man zodat zij in contact kunnen komen. Mijn man zit op het moment in de buurt van Oudenaarde. Hij spreekt af op een parking in Ranst. Onze actie lijkt zo wreed…

Jits is nog niet op de hoogte, ze slaapt op de bus. We besluiten te wachten zodat haar papa het nieuws kan meedelen.Haar reactie als ze van de bus gehaald wordt is niet moeilijk te raden…

Ondertussen maak ik een valiesje…de huisarts sprak van een paar dagen… Ik pak ook enkele spullen in van mij want ik blijf ook zeker. Jits en papa komen mij oppikken en we rijden door naar het ziekenhuis waar we aankomen rond 13u.

We mogen direct naar de consultatie gaan en plots zitten we daar voor een diabetesverpleegkundige. Er wordt geprikt in de vinger van Jits: glycemie 351 en ketonen7,7… hoge waarden en die ketonen (wat dat ook mogen zijn) zijn veel te hoog en blijkbaar gevaarlijk.

We schuiven door naar de arts. Ze benadrukt dat ze zo blij is dat we aangekomen zijn en dat we zeker de goede beslissing genomen hebben om onze dochter van de bus te plukken. We krijgen een duidelijke uitleg van wat diabetes Type 1 is en de boodschap dat dit zeer goed te behandelen is. Er wordt gevraagd naar onze vakantieplannen en horen dat alles zeker kan doorgaan.

We worden begeleid naar de kamer…we horen in de gang zeggen dat dat ‘diabeetje’ is aangekomen…dat gaat dan over onze dochter? Alles lijkt zo onwezenlijk…alles gaat zo snel…wat staat ons allemaal te wachten?